پچ پچ هایی که روز ِ دختر در ِ گوش ِ بانو گفته بودم کار ِ خودش را کرده بود ُ قرار شد در راه سری به قم بزنیم ...
از لحظه ای که آقای پدر قول ِ این سفر را داد دلم آرام نداشت ُ هرلحظه خودم را تصور میکردم رو به روی ضریحش !
صبح ِ چهارشنبه راه افتادیم . و چشم های بی قرار ِمنی که دوخته شده بود به جاده تا مبادا تابلوی قم x کیلومتر را از دست بدهد!
ظهر ِ پنج شنبه زیر ِ سقف ِ آسمانی بودیم که عطر ِ بانو پیچیده بود در همه جایش
و قشنگ ترش آنجایی بود که به محض ِ قرار گرفتنم رو به روی گنبدش آسمان قم هوای باریدن کرد ...
همیشه این صحنه برایم یک رویا بود و بس !
و چشم های اشک آلودی که فقط از بانو زیارت برادرش را میخواست ...
هرچه غروب ِ پنجشنبه نزدیک میشد دلم بیشتر دل دل میکرد برای گنبد ِ فیروزه ای
راه افتادیم سمت ِ جمکران ...
و چه بند ِ دلی از من پاره میکرد دیدن ِ هربار تابلوی ورودی اش ...
آسمان ِ قم ُ آسمان ِ چشم های من دست به دست ِ هم داده بود و ول کن هم نبود !
تا اینکه بلاخره از آن دور دورها گنبد ِ فیروزه ای اش نمایان شد و دلم غنج رفت برایش ...
زیباترین نماز عمرم را در مسجد ِ عشق خواندم و به انتظار نشستم برای رویایی ترین کمیل
شبستان ِ کربلا و باران ُ و کمیل ِ شب ِ جمعه و ندبه ی اول صبح زیر سایه ی مولا ترین مولای ِ دلم ...
لحظه ای که اشکی زل زده بودم به گنبد ِ فیروزه ای یاد ِ جمعه ی پیش افتادم ؛
که در مهدیه موقع ِ خواندن ِ ندبه آرزو کرده بودم جمعه ی بعد را جمکران باشم !!
میشد از بغض منفجر نشد همان لحظه ؟!!
حالا اینکه چگونه از آن صحن ُ گنبد دل کندم ُ تا آخرین لحظه پشت سرم را نگاه میکردم و میمردم بماند !
اگر آرزو به دلم ماند ُ مشهدی نشدم ، اما در شهری پذیرفته شدم که بین ِ مشهد ُ قم گیر افتاده و نزدیک به هردو ...
و از آنجایی که آقای پدر بی قراری ام را دید ؛ تصویب کرد که از این بعد برای رفتن به دانش گاه ؛ از شهرمان بلیط بگیرم به سمت مشهد ، و از آنجا به شهر دانش گاهی ...
یاد ِ روزهایی افتادم که نمیدانستم قم را اول بزنم یا مشهد !!
میشود این خدا را عاشق نبود ؟ :) ...
+ در حرم ِ بانو و لابلای کمیل ُ ندبه دعاگوی تک تک ِ دوستان ِ مجازی ام بودم :)
+ شرح ِ دانش گاه و این صوبتا بماند برای بعد !
+لعن الله علی آل سعود