دوس ِ تان یادشان هست که نگاشته بودم مدتی نیستم برای رفتن به شهر ِ دانش گاهی
هنوز یک روز بیشترنگذشته بود از خوشحالی ام ، از فرط ِ ذوق ِ چشمان ِ آقای ِ پدر !
که پدربزرگ ِ جانم را از دست دادم ...
تمام ِ آن مدت ِ نبودنم را درگیر مراسمات بودم ُ حال ِ خوشی هم نداشتم
و رفتنم به شهر ِ دانشگاهی هم به تعویق افتاد و نگران شده بودم که مبادا فرصت ثبت نام بگذرد !
سه روز ِ مراسم ِ آقاجانم گذشت هرچند سخت ...اما هدیه ای که دو سه روز بعدش گرفتم همه ی غم و غصه ها را از دماغم درآورد
شرح ــَش بماند برای پست های آتی ... :)